| Miasto, katedra, mur – daleko; | a H0 |
| Na wzgórzu stary las nad miastem, | C A7 |
| Nad uchodzącą w niebo rzeką, | d Dis0 |
| W półmroku barwną skrył hałastrę. | E7 |
| Pątnik z kosturem, grabarz, rebe, | a |
| Modniś przy mieczu, mnich-spowiednik – | C |
| Tłoczą się jak najbliżej siebie, | d |
| Żeby wysłuchać przepowiedni. | E7 |
| Ludzie zwykli, nieświęci. | a H0 a |
| Tajemnicza przyczyna. | a d a |
| Prorok i dysydenci. | C G a |
| Niesprawdzalna nowina. | F E7 a (a H0 a H0) |
| Gęby, choć niby zasłuchane, | a H0 |
| Nie wszystkie patrzą w mówcy stronę; | C A7 |
| Jedne – z nadzieją na odmianę, | d Dis0 |
| Inne – odmianą zatrwożone. | E7 |
| Ważne proroctwa snadź tworzywo | a |
| W każdym odkłada się inaczej: | C |
| Ten satysfakcję czuje mściwą, | d |
| Ów już nad biegiem świata płacze. | E7 |
| Świecą twarze, jak liście, | a H0 a |
| Spadające pomału | a d a |
| I błyskają świetliście, | C G a |
| Nim zbutwieją na całun. | F E7 a (a H0 a H0) |
| Bezbronne ludzkie tajemnice, | a H0 |
| Dalekonośna woń fermentu: | C A7 |
| Szeptem szpiegowi donosiciel | d Dis0 |
| Zdradza tożsamość dysydentów. | E7 |
| Szare habity wśród opończy | a |
| Zdają się słuchać nader bacznie: | C |
| Bo pewne jest, że coś się kończy, | d |
| Ale ważniejsze – co się zacznie? | E7 |
| Jesion dźwiga ciekawych, | a H0 a |
| Jesion zdrajcę ukrywa – | a d a |
| Konar jego łaskawy, | C G a |
| Kora jego cierpliwa. | F E7 a (a H0 a H0) |
| Wielce przejęte są niewiasty, | a H0 |
| Niewiasty lubią zgromadzenia: | C A7 |
| Mówca ma postać, zarost zacny | d Dis0 |
| I głos nawykły do wieszczenia. | E7 |
| Pielgrzymi wierzą mu zdrożeni, | a |
| Gnuśni słuchają go mężowie. | C |
| Odmieni coś, czy nie odmieni – | d |
| Od razu widać, że to Człowiek! | E7 |
| Drzewa niosą przesłanie | a H0 a |
| Szumem liści w głąb lasu; | a d a |
| Lecz milcząca to pamięć, | C G a |
| Obojętna dla czasu. | F E7 a (a H0 a H0) |
| Breughel w przebraniu sukiennika | a H0 |
| Podgląda pozy i śmiesznostki, | C A7 |
| Opończy cień i błysk guzika, | d Dis0 |
| Cały stworzenia akt – nieboski. | E7 |
| I wszystko mu się w całość składa: | a |
| Mroczne konary, lśniące liście, | C |
| W bezbrzeżnej dali niebo blade | d |
| I miasto – całkiem przezroczyste. | E7 |
| Rytmy dni, rytmy nocy | a H0 a |
| Pod koroną jesionów, | a d a |
| Nowi szpiedzy, prorocy | C G a |
| I ofiary przełomów. | F E7 a (a H0 a H0) |
| Chłopczyk się nudzi. Ssie podpłomyk, | a H0 |
| Namiastkę psoty i słodyczy, | C A7 |
| Szczęśliwie jeszcze nieświadomy, | d Dis0 |
| Że to proroctwo go dotyczy. | E7 |
| Patrzy na psa, co całkiem blisko | a |
| Na płaszczu pana siadł ospale | C |
| I – doświadczony fatalista – | d |
| Żyje na węch… nie słucha wcale. | E7 |
| Pachnie gniciem półmroku, | g A0 g |
| Pachnie wiatrem od rzeki, | g c g |
| Pachnie ludzki niepokój | B F g |
| Zwierzęciem kalekim… | Dis D7 g |
| Pachnie gniciem półmroku, | e Fis0 e |
| Pachnie wiatrem od rzeki, | e a e |
| Pachnie ludzki niepokój | G D e |
| Zwierzęciem kalekim… | C H7 e |
Dodane 10.03.2018 przez PrzemekL
