Antyczna rewolta niewolników – powstanie Spartakusa
Utwór inspirowany jest historią Spartakusa, żyjącego w latach ok. 109–71 p.n.e. gladiatora, który stanął na czele największego w historii starożytnego Rzymu powstania niewolników.
Losy Spartakusa przed wybuchem powstania są bardzo niejasne. Najprawdopodobniej pochodził z Tracji (tereny dzisiejszych Bałkanów), na co wskazuje jego szkolenie gladiatorskie przeprowadzone w trackim systemie. Przypuszczalnie był dezerterem z rzymskiej armii, potem rozbójnikiem. Ponownie schwytany przez Rzymian został sprzedany do szkoły gladiatorów w Kapui, gdzie szkolił adeptów szermierki. Szybko awansował w hierarchii ze względu na swoją wyjątkową tężyznę fizyczną i umiejętności bojowe, jednak los niewolnika nie odpowiadał Trakowi.
W 73 r. p.n.e. Spartakus stanął na czele buntu w szkole gladiatorów w Kapui. Buntownikom udało się uciec i schronić się na zboczach Wezuwiusza, który stał się główną twierdzą powstańców. Grupa z każdym dniem powiększała się o kolejnych niewolników i chłopów, osiągając liczbę 10 tysięcy osób. Zaniepokojeni Rzymianie wysłali armię przeciw rebeliantom notorycznie grabiącym okolice. W bitwie pod Wezuwiuszem armia Spartakusa rozbiła szeregi wroga, po czym rozpoczęła ucieczkę na północ Italii. Konflikty w dowództwie doprowadziły jednak do rozbicia liczącej wtedy już ponad 70 tysięcy osób grupy, której część odłączyła się od innych i w krótkim czasie została rozgromiona przez legiony. Na fali kolejnych sukcesów militarnych wojska Traka dotarły na północ, z której jednak, wbrew protestom Spartakusa, zawróciły na południe, prawdopodobnie w celu dalszych grabieży Italii.
W obawie przed atakiem na stolicę cesarstwa dowództwo rzymskiej kampanii powierzono Markowi Licyniuszowi Krassussowi. Armia gladiatorów chciała dostać się na Sycylię, jednak zaatakowana została przez siły Krasussa. W ostatecznej bitwie nad rzeką Silarus w 71 r. p.n.e. armia powstańców została rozbita, Spartakus zginął w walce, a jego ciało nie zostało odnalezione. Ku przestrodze dla innych buntowników ukrzyżowano wzdłuż głównej drogi prowadzącej do Rzymu około sześciu tysięcy niewolników, którzy ocaleli z przegranej bitwy.
W piosence tytułowy meldunek, opierający się na propagandowych deklaracjach efektywności gospodarki i ideowości klasy robotniczej, zdaje się przewidywać nieuchronność buntu poniżonych. Majestatyczne frazesy o pracy na rzecz Rzymian kończy podpis przywódcy największej antycznej rewolty niewolników. Utwór miał być włączony do nigdy nieukończonego programu Niewolnicy, który zgodnie ze słowami Kaczmarskiego wykorzystując realia świata antycznego, mówić miał o ubezwłasnowolnieniu polskiego społeczeństwa; od robotników począwszy, na środowisku artystycznym i naukowym kończąc. Wydarzenia z lat 1980/1981 zaprzeczyły założeniom programu, a napisane już piosenki zostały włączone do płyty Krzyk, nagranej w 1981 roku.
Zobacz również drugą piosenkę z niedokończonego programu Niewolnicy:
Dodane
24.03.2019
przez Pan_Kmicic4
