| Już od dawna z latarni zdarto krepy abażur | a e |
| Z szpalt dzienników spłynęły czarnych liter strumienie | a e a |
| W oddalonym grobowcu na kalwińskim cmentarzu | a e a |
| Pochowała już Polska swe krwawiące sumienie | F e G a |
| Ozdobiła Mu szyję w wielkiej wstęgi naszyjnik | e h |
| Rozkazała jednemu: Ty mu pokłon swój udasz! | e G D e |
| W kornej ciszy narodu zagorzały partyjnik | h e h e |
| Wielkiej piersi wystygłej dotknął ręką jak Judasz | G D h e |
| Dziś jest cicho i prosto, jakoś mdławo i ckliwie | a e |
| Dni mijają za dniami jednostajne jak kierat | a e a |
| Jak by nic się przez fakt ten nie zmieniło właściwie | a e a |
| Że na Zamku w Warszawie umarł jeden literat | F e G a |
| Tylko krzyczy zaklęte w karty książek dziedzictwo | d a |
| Że w nich żyje coś więcej niż wspomnienie poddaństwa | d a |
| Że umarło z nim narodowe dziewictwo | e a |
| Zdeptane butami rodzącego się Państwa | e A |
| Dziś, gdy sen nasz o chlebie w dłonie noże nam kładzie | e h |
| Bezlitosny jak nędzarz, co podzielił swój dom z kim | e G D e |
| Dla tych, którym się jeszcze sen majaczy o szpadzie | h e |
| Sen o Polsce bezgrzesznej - będzie snem o Żeromskim | C h D E |
Dodane 08.08.2011 przez DX