| Monachijskie buki z szarych powiek łzy |
e Cis0 H7
|
| Nie utoczą, póki jesteś z nami Ty. |
e a Cis0 H7
|
| Lecz gdy Cię wśród nas zabraknie, |
e Cis0
|
| Kto zapragnie, kto załaknie, |
e C0
|
| By wróciły dni… wróciły dni… wróciły dni? |
H7 e H7 e
|
| Ty – to metafora i wspomnienie dni, |
|
| Które ledwie wczoraj upływały w krwi. |
|
| Kogo zechcesz, proś do tańca, |
|
| Przecież prawem jest Powstańca, |
|
| By mógł ziścić sny… mógł ziścić sny… mógł ziścić sny. |
|
| Spójrz na żółte zdjęcie – sama czerń i biel – |
a e
|
| Miałeś przecież wzięcie, miałeś przecież cel. |
a e
|
| Zgódź się, że do tego celu |
e Cis0
|
| Dziś następców strzela wielu |
e C0
|
| Twych – na przykład ja, na przykład on, na przykład Zdzich. |
H7 e H7 e
|
| Dziś, śpiewając „sto lat”, myśleć trzeba wprost: |
|
| Braknie nam Gogola, by opisał nos. |
|
| Próżne moje twórcze męki |
|
| Wobec zaciśniętej szczęki, |
|
| W której polski głos i polski los… i polski los. |
|
| Monachijskie buki zamykają cykl – |
|
| Tej akurat sztuki nie powtórzy nikt. |
|
| Wacku, w liści tych szeleście |
|
| Zdałoby się lat ze dwieście, |
|
| By pociągnąć łyk, ojczyzny łyk, wolności łyk. |
|
| Wacku, w liści tych szeleście |
e Cis0
|
| Zdałoby się lat ze dwieście, |
e C0
|
| By pociągnąć łyk, ojczyzny łyk, wolności łyk. |
H7 e H7 e
|
Dodane
10.10.2018
przez Pan_Kmicic4