| Z tego, co spożywa, wyszło pożywienie, | d a C d |
| z tego, co tchnie grozą, słodycz wydobyto. | d a d |
| Prawdę odszukajcie w słowach tych ukrytą: | d a C d |
| zakład warty świeczki, stawka w dobrej cenie! | d a d |
| Samson pieści żonę, członki mu goreją | d C a d |
| wbrew bożemu prawu, gwoli pożądania. | d C a d |
| Siedem dni wesela, siedem dni poznania, | d C a d |
| w trwałość ulotności syci się nadzieją. | d C a d |
| Jeśli mnie miłujesz zdradź mi tajemnicę! | F C F0 A7 |
| Siedem dni upojnych, siedem dni wahania… | F C F0 A7 |
| Serce nie okłamie, rozkosz myśl pochłania, | F C F0 A7 |
| Samson rozwiązanie daje filistynce. | F C F0 A7 |
| Cóż lwa grozą bije, a cóż miód słodyczą? | d a C d |
| Sędzia płaci zdradę w płaszczach krwią zbroczonych. | d C a d |
| Siedem dni ułudy, siedem dni zdradzonych: | F C F0 A7 |
| szczęście zaorano jego jałowicą! | F g B A7 |
| Biegną szczute lisy, Płoną w Tibnie pola | d B C d B C d B C A |
| gore ogień zemsty, gniewu, bezsilności. | A B C B A |
| Żona wiarołomna wraz z kochankiem kona, | d B C d B C d |
| Samson w mrok zapada w krwi skąpawszy złości. | d C d C d C a d |
| Z tego, co spożywa, wyszło pożywienie, | d a C d |
| z tego, co tchnie grozą, słodycz wydobyto. | d a d |
| Młode lwy podrosły, z plastrów miód wypito, | d a C d |
| źródło z mroków śmierci dźwiga ciała brzemię. | d a d |
| Wygasł gniewu ogień, popiół w pustej duszy, | d C a d |
| kurz na ścieżkach Gazy krok bezsilny wzbija. | d C a d |
| Tam głodnego męża nierządnica mija, | d C a d |
| tam bezwiednie Samson za przekąską ruszy. | d C a d |
| Jedna noc, by ciałem pustkę duszy sycić, | F C F0 A7 |
| wyssać rozkosz z łupin bezimiennej lalki, | F C F0 A7 |
| zdusić głód swych członków, jak pragnienie walki. | F C F0 A7 |
| Słabość jego - mocą chcących go pochwycić. | F C F0 A7 |
| Lecz w azylu łoża tknie go blask księżyca, | d a C d |
| przeczuć dzwon drażliwy zburzy sen głęboki. | d C a d |
| Mrok ukrywa podstęp, ale tłumi kroki: | F C F0 A7 |
| i uchodzi wrogom siły tajemnica. | F g B A7 |
| Samson Bramę Gazy dźwiga ponad ziemię, | d B C d B C d B C A |
| myśl stłumioną trzeźwi rześki powiew nocy. | A B C B A |
| Na wierzchołku góry zrzuca z ramion brzemię | d B C d B C d |
| i choć znowu wolny, mroczną drogą kroczy. | d C d C d C a d |
| Z tego, co spożywa, wyszło pożywienie, | d a C d |
| z tego, co tchnie grozą, słodycz wydobyto. | d a d |
| Lew ryczący krąży, wciąż go nie zabito. | d a C d |
| miodu brak, a duszę dręczy wciąż pragnienie. | d a d |
| Ciężko ciągnąć wnioski, kiedy wre ochota. | d C a d |
| Jeśli mnie miłujesz, prawdę zdradź Samsonie! | d C a d |
| Miłość go upaja, woń jej sędzia chłonie. | d C a d |
| W moich włosach miła! W moich włosów splotach! | d C a d |
| Pierś Dalili krągła nad Samsona głową, | F C F0 A7 |
| mocarz snem zmożony, twarz wtulona w łono. | F C F0 A7 |
| Dłoń jedwabna gładzi postać umięśnioną, | F C F0 A7 |
| ale powab dziewki nową zdradę chowa. | F C F0 A7 |
| Delikatnie błyska brzytwa w blasku świecy, | d a C d |
| na posadzce włosy się gromadzą w splotach. | d C a d |
| Przez drzwi uchylone w cieniu wielkich kotar | F C F0 A7 |
| uzbrojona zgraja do komnaty śpieszy. | F g B A7 |
| Idą Filistyni! Samson się podnosi. | d B C d B C d B C A |
| Zamach bierze, ale starczo drżą mu dłonie. | A B C B A |
| Spójrz! Dalila liczy złoty monet stosik, | d B C d B C d |
| gdy ty pod ciosami padasz nieprzytomnie. | d C d C d C a d |
| Tobą pożywiło się twe pożywienie, | d a C d |
| grozą tchnęło w ciebie, to coś zwał słodyczą. | d a d |
| Pragnąc wszystko zdobyć, osiągnąłeś nicość, | d a C d |
| niezabity ciebie lew ugodził w ciemię. | d a d |
| Drwi z twej bezsilności głosów chór, Samsonie, | d C a d |
| nie odnajdziesz światła, uwięziony w nocy. | d C a d |
| Już nie ujrzą pokus wydłubane oczy, | d C a d |
| nie pogładzą piersi w łańcuch skute dłonie. | d C a d |
| W twej ślepocie tylko wsłuchać ci się w głosy, | F C F0 A7 |
| w zbitym mule wspomnień korytarze drążyć | F C F0 A7 |
| i odnaleźć drogę, którą miałeś dążyć, | F C F0 A7 |
| nim ci żądzy bielmo przesłoniło oczy. | F C F0 A7 |
| Cicho brzmi szept prośby, skruchy i pokory: | d a C d |
| Samson zadrżał, świadom wagi swego losu | d C a d |
| i z łysiny rosną nowe pędy włosów, | F C F0 A7 |
| pada lew, miód kapie, drżą niewoli mury. | F g B A7 |
| Naprężywszy mięśnie marmur gnie łańcuchem. | d B C d B C d B C A |
| Tracą pion kolumny, pada grad sklepienia . | A B C B A |
| Wróg pod gruzem skonał - deszcz zaświadczy skruchę: | d B C d B C d |
| świadek szybkiej śmierci, świadek odkupienia. | d C d C d C a d |
Dodane 19.11.2020 przez Baltazar