| Zawsze byłem taki mały: | a |
| dwie komórki się składały | F |
| na me ciało. | G |
| Siostry me i bracia moi | a |
| tkwili wokół, wewnątrz słoi | F |
| chmarą całą, | G |
| ale mimo tej mnogości | a |
| każdy w strasznej samotności | F |
| przecież trwał, | G |
| bo nie wiedział, kto go spłodził, | a |
| by dla paru nędznych godzin | F |
| życie miał. | G |
| Tkwiłem tak w mym szklanym domu, | a |
| żalić się nie miałem komu, | F |
| ani jak. | G |
| Nie uznany za człowieka, | a |
| miałem tu na wyrok czekać, | F |
| no bo tak. | G |
| Ludzie wielcy wokół stali, | a |
| przez mikroskop spoglądali | F |
| na nasz świat, | G |
| by ocenić, kto żyć godzien, | a |
| komu zaś, nim się narodzi | F |
| ująć lat. | G |
| Każdy z nas miał woli tyle, | a |
| że mógł wzrastać z chwili w chwilę, | F |
| aby żyć, | G |
| ale nikt z nas nie miał krtani, | a |
| by o ludzkie zmiłowanie | F |
| do nich wyć. | G |
| Aż nadeszla prawdy chwila: | a |
| świat mój na bok się przechyla - | F |
| parę łez! | G |
| Tylko kilku z nas zabrali, | a |
| dla nich szansę życia dali, | F |
| dla nas kres. | G |
| Gdy wylali nas wraz z gnojem, | a |
| byłby pewnie kości moje | F |
| przeszył lęk, | G |
| albo zgrzytał bym ze złości, | a |
| lecz nie miałem ani kości, | F |
| ani szczęk... | G |
| Spływam wśród obrzydliwości | a |
| brak mi ciepła, brak miłości, | F |
| brak mi sił. | G |
| Nigdy ich nie doświadczyłem, | a |
| ale wiedzcie, że tu byłem, | F |
| żem już żył! | G |
| Nigdy ich nie doświadczyłem, | a |
| ale wiedzcie, że tu byłem, | F |
| żem już żył, | G |
| żem już żył! | a |
Dodane 03.11.2020 przez Baltazar