| Rzecz to powszechna dosyć | a |
| W heterogennych sferach | a |
| Że jemu coś się wznosi, | d |
| A jej się coś otwiera. | a |
| Czy temu winien Księżyc, | E |
| Czy tym się żywią dzieje - | E |
| Że jemu coś się pręży, | a |
| A jej coś wilgotnieje? | a |
| Choć może dość niesmacznie | d7 |
| Zagłębiać się w te treści - | d7 |
| Kiedy już on z nią zacznie | E7 |
| - Ona go w sobie zmieści. | E7 |
| I krzycząc wniebogłosy | F |
| W ud go pochwyci kleszcze... | C0 E |
| On wkrótce ma już dosyć, | a |
| A ona wciąż chce jeszcze. | F E7 a (E) |
| We wstydzie potem brodzi | a |
| I On i Ona - troszkę, | a |
| Bo przecież nie uchodzi | d |
| Znać na tym świecie rozkosz. | a |
| Bo kiedy raz jej już się | E |
| Poddało i zaznało, | E |
| To potem znów się musi | a |
| I ciągle im za mało. | a |
| A świat ten, wszyscy wiedzą, | d7 |
| Nie dla rozkoszy stworzon - | d7 |
| Bo jest wieczności miedzą, | E7 |
| Uprzężą i obrożą. | E7 |
| Kieratem i wędzidłem, | F |
| Nieodkupioną męką - | C0 E |
| Wiedz o tym, gdy w malignie | a |
| Po rozkosz sięgniesz ręką. | F E7 a (E) |
| Poznałem ten dylemat | a |
| I nieraz w nocy krzyczę - | a |
| Gdy sił na rozkosz nie mam, | d |
| Na wieczność już nie liczę. | a |
| Lecz żyć z nadzieją - znośnie, | F |
| I na nią chwile trwonię - | C0 E |
| Że we mnie coś urośnie | a |
| I znów mnie coś pochłonie! | F E7 a (E) |
Dodane 08.09.2014 przez PrzemekL
