| Twardo dmuchają na zimne Zefiry pucułowate | d g A d g A d g A d |
| Szumią i trzeszczą na wietrze odwieczne puszcze i bory | g B7 A B7 A (A7) |
| Jeży się sierść rzek i jezior, jak pchła wskakuje w nią statek | d g A d g A d g A d |
| Mijając wioski i miasta kruche, jak stary miedzioryt | g B7 A g A7 d |
| Tu konny z dłonią u czoła, tam chłop pochylony nad radłem | F B F C F |
| Tu gruda ostrzem ruszona, tam wzgórza w ruchu perspektyw | B g B7 A7 B7 A (A7) |
| Nad szorstką skórą pustkowi wiją się wstęgi jedwabne | d g A d g A d g A d |
| Z nazwami mitycznych krain, które wędrowca urzekły | g B7 A B7 A7 d |
| Dróg, by tam trafić - nic nie ułatwia | A d |
| W przestrzeniach burz i w czasów kipieli | E7 A C7 |
| Ale istnieje przecież Sarmatia | F g A g |
| Istnieje gdzieś Terra Felix | d B7 A7 d |
| Trzech mieszczan pośrodku mostu wstrzymała senna dysputa | d g A d g A d g A d |
| Za nimi w prostym rysunku - zbór, kościół, cerkiew i spichlerz | g B7 A B7 A (A7) |
| Nurt w pieczy ma ich zasobność na ciężkich od beczek szkutach | d g A d g A d g A d |
| Uczciwszy potrzeby ciała - miło o duszy pomyśleć | g B7 A g A7 d |
| Hen, gdzie szlak wodny zakręca, wśród pól zbóż brzemieniem ugiętych | F B F C F |
| Bocian klekocze skowronkom o afrykańskich podróżach | B g B7 A7 B7 A (A7) |
| Słucha od czasów pogańskich tych samych plotek Dąb Święty | d g A d g A d g A d |
| I nimfę w leśnym jeziorze strzeże przed wzrokiem intruza | g B7 A B7 A7 d |
| Dróg, by tam trafić - nic nie ułatwia | A d |
| W przestrzeniach burz i w czasów kipieli | E7 A C7 |
| Ale istnieje przecież Sarmatia | F g A g |
| Istnieje gdzieś Terra Felix | d B7 A7 d |
| W pochodzie rubasznych obłoków krążą Zodiaku pierścienie: | d g A d g A d g A d |
| Przed Panną, Lwem, Bykiem, Wagą - bramy otwarte na oścież | g B7 A B7 A (A7) |
| Na wieżach zamków co noc o przyszłość się troszczą uczeni | d g A d g A d g A d |
| A w gronie doradców - władca o teraźniejszość się troszczy | g B7 A g A7 d |
| Ceni przyjemność i pracę, szanuje rąk ludzkich twory | F B F C F |
| Nęcą go księgi tajemnic, cieszy go ład i dostatek | B g B7 A7 B7 A (A7) |
| Ale codziennie spogląda na mapy starej miedzioryt | d g A d g A d g A d |
| Gdzie wciąż dmuchają na zimne Zefiry pucułowate | g B7 A B7 A7 d |
| Ta Terra Felix, Sarmatia warta | A d |
| Wiecznych podróży, pióra i lutni | E7 A C7 |
| Istnieje przecież - wsparta na barkach | F g A g |
| Bóstwa o rysach okrutnych | d B7 A7 d |
Dodane 04.01.2012 przez Zbik
