| Ja jestem Munch, Munch, Munch - ten od "Krzyku" |
a
|
| Tak przedstawiałem się w psychiatryku |
E
|
| A lekarz z modnie podciętym wąsem |
d
|
| Pieścił mi skronie elektrowstrząsem |
E
|
| Była niewinna, jak lilia biała |
a
|
| Pisała wiersze, Chopina grała |
E
|
| Gdy w twarz jej rzekłem, że to są pozory |
d
|
| Fuknęła na mnie: „Pan, jesteś chory!” |
E
|
| Nic nie obchodzą mnie twoje wiersze |
a
|
| I to, czy będę siódmy, czy pierwszy |
E
|
| Chcę dostać to co masz pod sukienką |
d
|
| Ja jestem tylko szczery, Panienko |
E
|
| Włócząc się po purytańskiej Europie |
a
|
| Z łatwością brałem dziesiątki kobiet |
E
|
| Z pozoru nietykalne damy |
d
|
| Chętnie wchodziły w łóżka i bramy |
E
|
| Czasem płaciłem drobne za miłość |
a
|
| Żeby się działo to, co się śniło |
E
|
| I przychodziły na monet dźwięki |
d
|
| Syfilityczne z dzieckiem na ręku |
E
|
| Munch - ten od "Krzyku" |
a
|
| Tak przedstawiałem się w psychiatryku |
E
|
| A lekarz z modnie podciętym wąsem |
d
|
| Pieścił mi skronie elektrowstrząsem |
E
|
| Tak chciałbym wiedzieć: czemu, dlaczego |
a
|
| Czytałem wszystko Dostojewskiego |
E
|
| Czytałem, co mi wpadło w dłonie |
d
|
| Czemu się boję i świat mi płonie? |
E
|
| Czemu się ludzie tak na mnie patrzą |
a
|
| Jakby widownią byli w teatrze |
E
|
| Wszystko zamarło, nic się nie zmienia |
d
|
| Rozrywa krtań krzyk przerażenia |
E
|
| Gasnąca twarz, oczy wulkany |
a
|
| Farbą szaleństwa świat zamazany |
E
|
| Zmiażdżone usta krzyczą ku słońcu |
d
|
| Rozrywam płuca krzykiem milczącym |
E
|
| Paryża wróg – londyński klimat |
a
|
| Zdrowa, siarczysta, norweska zima |
E
|
| I gdzie bym nie był ściskały wnyki |
d
|
| Zmywała mosty rzeka paniki |
E
|
| Munch - ten od "Krzyku" |
a
|
| Tak przedstawiałem się w psychiatryku |
E
|
| A lekarz z modnie pociętym wąsem |
d
|
| Pieścił mi skronie elektrowstrząsem |
E
|
| Elektrowstrząsy ponoć pomogły |
a
|
| Już jestem zdrowy, czuły i dobry |
E
|
| I kocham ludzi miłością szczerą |
d
|
| Działam społecznie, parafię wspieram |
E
|
| Lecz przecież czuję odór podłości |
a
|
| Spod płaszcza sztucznej przyzwoitości |
E
|
| Niech jeszcze minie, doba za dobą |
d
|
| I krzyknę szałem i będę sobą |
E
|
| I będzie krzyk! Krzyk! Krzyk przerażenia! |
a
|
| W ładu ślepotę, w plastik sumienia |
E
|
| Na chwilę w tłumie obudzę winę |
d
|
| Nim mnie z litości zmienią w roślinę |
E
|
| I jeszcze krzykiem zapytam ciszy |
a
|
| Powiem, że już mnie nikt nie usłyszy |
E
|
| Nim prąd przybije mnie do dna |
d
|
| Kto żył w obłędzie? Wy czy ja? |
E
|
| Munch - ten od "Krzyku" |
a
|
| Tak znów przedstawię się w psychiatryku |
E
|
| A lekarz z modnie podciętym wąsem |
d
|
| Podniesie poziom elektrowstrząsów |
E
|
| I będzie krzyk! Krzyk! Krzyk przerażenia |
a
|
| W ładu ślepotę, w plastik sumienia |
E
|
| Na chwilę w tłumie obudzę winę |
d
|
| Nim mnie z litości zmienią w roślinę |
E
|
Dodane
23.05.2016
przez Boczuś